دانلود مقاله تربیت بدنی در ایران باستان

فرمت فایل: ورد قابل ویرایش

تعداد صفحات: 19

تربیت بدنی در ایران باستان

ایرانیان به اهمیت و ارزش توانایی و سلامت بدن به عنوان وسیله بسیار مهمی برای فراهم آوردن ارتش سلحشور و پیروزمند پی برده بودند. به استثنای فرزندان طبقه اعیان و شاهزادگان تقریباً همة آموزش و پرورش به تربیت بدنی محدود می شد.

کودکان تا 7 سالگی زیر نظر مادر پرورش می یافتند و پسران از 7 سالگی تحصیلات رسمی خود را آغاز می کردند و از همان هنگام رسماً متعلق به کشور شناخته و تا 15 سالگی به آموختن فنون نظامی مشغول و از 15 سالگی در خدمت ارتش تا 50 سالگی بودند و فرزندان اعیان و شاهزادگان به روایت هرودوت تا 20 سالگی و به روایت استرابون تا 24 سالگی به تحصیل ادامه می دادند و برای فرماندهی سپاه و حکمرانی و دادرسی آماده می شوند.

این تربیت در تاریخ تعلیم و تربیت نخستین نمونه کنترل آموزش و پرورش و به وسیله دولت بود ارتشیان از 50 سالگی یا مسئولیت پادگان ها را بعهده می گرفتند و یا در سازمانهای عمومی مشغول می شدند در بازنشستگی به کار تعلیم داوطلبان می پرداختند.

هرودوت:‌ ایرانیان از 5 سالگی تا 20 سالگی 3 چیز را می آموختند سواری – تیر و کمان – شنا. جوانان تمرینات روزانه را از طلوع آفتاب با دویدن – پرتاب سنگ و نیزه آغاز می کردند از تمرینات معمولشان با جیره اندک و تحمل گرما و پیاده روی طولانی و عبور از رودخانه و شکار و جستن بر روی اسب و چالاکی بود.

ورزشهای قدیم ایران اسب سواری – تیراندازی – شکار – چوگان – شنا

نکته قابل توجه: ایرانیان برای ورزش و پرورش بدن عقیده داشتند ورزش پروراننده صفات نیکی همچون شجاعت، جوانمردی فروتنی نیز می باشد.

مقام پهلوانی در ایران باستان از اهمیت خاصی برخوردار بوده است.

مدیریت سازمانهای ورزشی

تاریخچه تشکیل تربیت بدنی در ایران

اولین سازمان رسمی متولی ورزشی در ایران سال 1306 که قانون اجباری کردن ورزش در مدارس تصویب شد.

به پیشنهاد وزیر وقت فرهنگ سید محمد تدین ورزش در برنامه درس مدارس به صورت رسمی قرار گرفت. اولین انجمن تربیت بدنی ورزشی در اردیبهشت 1313 به طور رسمی در منزل حکیم الملک پا گرفت. در این جلسه اولین تشکیلات رسمی تربیت بدنی با ریاست حسین علاء پی ریزی شد. انجمن ملی تربیت بدنی در ابتدا بیشتر تأکید بر ورزش مدارس و برگذاری مسابقات داشت به مرور زمان تشکیل پیش آهنگی مطرح و در مهر ماه سال 1313 نخستین انجمن تربیت مربیان ورزش و پیش آهنگی تشکیل شد.

این انجمن در کنار انجمن ملی تربیت بدنی فعالیتهای ورزشی در سطح خردسالان و نوجوانان را انجام می داد بعدها سازمان تربیت بدنی و پیش آهنگی ایران تشکیل و ادیب السلطنه به ریاست آن برگزیده شد مدت ریاست او شش سال طول کشید.

در سال 1320 مجدداً حسین علاء رئیس سازمان تربیت بدنی و پیش آهنگی شد از اقدامات او دعوت چند کارشناس تیم ورزشی خارجی به کشور بود. «این زمان نقطه شروع فرهنگ ورزشی غربی در ایران است. » ارائه ورزشهای کلاسیک غربی و استقبال مردم به ساخت اولین ورزشگاه به نام امجدیه در سال 1319 منجر شد که صرفاً به فوتبال و دو میدانی اختصاص داشت.

در سال 1320 تربیت بدنی عمومی به عنوان بخشی که برای عامه مردم است استقلال خود را تحت عنوان انجمن تربیت بدنی اعلام داشت و ورزش در سطح نوجوانان و جوانان به وزارت فرهنگ که متولی آموزش و پرورش عمومی بود انتقال یافت. (این اولین شکاف بین ورزش و تربیت بدنی بود که ورزش دانش آموزی را از ورزش عمومی و قهرمانی جدا ساخت).

در سال 1326 ایران به عضویت کمیتة بین المللی المپیک درآمد. یک سال بعد ورزشکاران ایرانی در بازی های المپیک 1948 لندن حضور یافتند. اولین حضور رسمی کشور در مجامع بین المللی (حاصل این حضور کسب یک مدال برنز توسط جعفر سلماسی در وزنه برداری شد.)

در شهریور سال 1337 انجمن تربیت بدنی به «سازمان تندرستی و جوانان تربیت بدنی ایران» تغییر نام داد.

در اردیبهشت 1343 (سازمان ملی تربیت بدنی و تفریحات سالم شکل قانونی گرفت و زیر پوشش وزارت آموزش و پرورش قرار گرفت. این سازمان را یکی از معاونان وزیر عهده دار بود.

در این زمان سازمانهای دیگر مثل وزارت کار و کشاورزی و نیروهای مسلح … برای خود بخشهای مستقل تربیت بدنی داشتند.

در سال 1350 سازمان تربیت بدنی با تصویب در مجلس مستقل شد و زیر نظر نخست وزیر قرار گرفت. در تمام استانهای کشور اداره کل تربیت بدنی تأسیس شد. و فعالیت های ورزشی زیر نظر این اداره کل توسط هیأتهای ورزشی انجام می شد که با فدراسیونهای درونی در ارتباط بودند.

در سال 1353 (1974) هفتمین بازی های آسیایی در تهران برگزار شد.

سازمان تربیت بدنی چند سال قبل اقدام به ساخت مجموعة ورزشی آزادی کرد شامل (استادیوم صدهزار نفری و سالن دوازده هزار نفری و استخر سرپوشیده و پنج سالن برای بسکتبال، والیبال، تیراندازی، وزنه برداری، شمشیر بازی) دو سالن تیراندازی و استادیوم دوچرخه سواری، دریاچه قایقرانی، زمینهای روباز فوتبال، زمین هاکی روی چمن و چند زمین روباز است. پس از حضور کاروان ورزشی ایران در المپیک 1976 مونترال و عدم کسب نتیجه قابل قبول در مرداد 1355 سازمان تربیت بدنی منحل و به طور موقت زیر نظر آموزش پرورش قرار گرفت.

دانلودمقاله تاریخچه والیبال درجهان

فرمت فایل: ورد قابل ویرایش

تعداد صفحات: 9

تاریخچه والیبال درجهان
  
 والیبال درسال 1895 میلادی مطابق باسال 1274 شمسی توسط ویلیام .ج . مورگان مدیر Y.M.C.A  در هولیک ایالت ماساچوست آمریکا ابداع شد. درابتدا این ورزش مینتونت نام گذاری شده بود ودلیل انتخاب یان نام برای همگام نامعلوم بود. تحت تأثیر محبوبیت فراوان بسکتبال دربین عامه، مورگان تصمیم گرفت برای دانشجویان خود ورزشی را بوجود آورد که بازی ازروی تور انجام گیرد و لذت بخش باشد . مورگان با استفاده ازتوئی توپ بسکتبال که بدلیل سبکی وزن به دستها آسیب نمی رساند بازی را شروع کرد. با وجود اینکه بطور آهسته و کند از Y.M.C.A آغاز شد ولی طولی نکشید که طولی نکشید که درکلیه شهرهای ماساچوست و نیوانگلاند عمومیت یافت.
دراسپرینگ فیلد، دکتر ت-آهالستیگ با مشاهده بازی، مینتونت را به والیبا ل تغییر نام داد، زیرا قصد اساسی از بازی کردن، فرستادن و برگشت دادن (ردو بدل کردن) توپ از روی تور است که کلمه والیبال درمعنا این نیت را مشخص می سازد. با اینکه والیبال درآغاز ورزش سالنی بود و درمحل های سرپوشیده بازی آن انجام می شد و اساساً برای فعالیت های سرگرم کننده پیشه وران و تجّار اختصاص یافته بود ولی کم کم به زمین های روباز کشیده شد و بعنوان یکی ازفعالیت های جالب توجه تابستانی درآمد وبه شدّت تعقیب می شد. درآغاز برای بازی والیبال قوانین خاصی تدوین نشده بود، هرفرد و درهرکشوری بمیل خود و بطریق مختلف با توپ بای میکردند. رفته رفته والیبال درمناطق و نواحی مختلف جهان گسترش می یافت. همچنانکه هر ابداع یا اختراعی درآغاز با نواقص همراه بوده و به مرور زمان تکمیل و رفع نواقص می شود، والیبال نیز ازاین قاعده مستثنی نبود و کم کم قوانین برای این بازی وضع شد وروشها وحرکات تکنیکی جایگزین حرکات قبلی گردید.
درسال 1900 پذیرفته شد که امتیازات هرست بازی 21 پوئن باشد.
درسال 1912 سیستم چرخش به تصویب رسید.
درسال 1917 پذیرفته شد که هر ست بازی 15 پوئن (امتیاز) باشد.
درسال 1918 تعداد بازیکنان هرطرف زمین 6 نقر پیشنهاد شد که مورد قبول عامه قرارگرفت.
درسال 1921 موافقت شد که هرتیم باسه ضرب توپ را به طرف دیگر بفرستد.
درسال 1923 اندازه زمین بازی 9×18 متر تعیین شد.
بمرور درسالهای بعد، قوانین فراوانی برای این بازی وضع شدودر بسیاری ازقوانین قبلی نیز تغییراتی حاصل گشت که هنوزهم این تغییرات (سال2000) ادامه دارد و هرچهار سال یکبار درکنگره بین المللی والیبال تغییراتی درقوانین بازی به تصویب می رسد و درآخرین کنگره جهانی که درسال 1998 میلادی (1377 شمسی) همزمان با برگزاری چهاردهمین دوره مسابقات والیبال جهانی مردان و سیزدهمین دروه زنان درژاپن برگزار شد با تصویب و تغییر قوانین مانند روش امتیاز گیری با برد رالی، امتیازات 25 برای ست های اول، دوم، سوم و چهارم و امتیازات 15 برای ست پنجم و همچنین تصویب بازیکن دفاعی لیبرو، بکار بردن روش جدید دگرگونی و هیجان فراوانی دربازی والیبال بوجود آورده است.اولین کشور خارجی که والیبال را پذیرفت کشور کانادا و بسال 1900 بود اساساً نهضت Y.M.C.A  (سازمان جوانان مسیحی) درمعرفی این ورزش به دیگر کشورهای جهان و تعمیم آن سهم فراوانی دارد. بازی والیبال درپایان سال1900 به هندوستان ودرسالهای 1905 به کوبا، 1909 به پورتریکو، 1910 به فیلیپین، 1912 به اوروگوئه، 1913 به چین و 1917 به ژاپن و به تدریج ازسال 1914 به بعد توسط سربازان قوای

آمریکا و مستشاران و اشخاص دیگر به کشورهای اروپائی ازقبیل فرانسه، چکسلواکی، لهستان، شوروی و بلغارستان و سایر کشورهای اروپائی معرفی شد و تعمیم یافت. ولی بسبب بیگانه بودن این ورزش برای اروپائیان درابتدا امر قبول آن به کندی صورت می پذیرفت.  فرانسه، چکسلواکی و لهستان سه کشوری بودند که قبل ازدیگران اقدام به تشکیل فدراسیون ملّی والیبال درکشورخود نمودند. کشور شوروی که درسال1923 اقدام به تأسیس انجمن ملّی والیبال نمود برای پیشرفت و دگرگونی آن فعالیت زیادی بعمل آورد. اصولاً شوروی ازکشورهائی است که درپیشرفت تکنیک و تاکتیک والیبال و تنظیم قوانین درجهان سهم بسزائی دارد و برای قهرمانی درمسابقات است که قدرت بزرگ جهانی بحساب می آید. کشورهای فرانسه، چکسلواکی و لهستان پس ازتشکیل فدراسیون ملّی مصمم شدند که باکمک کشورهای دیگر فدراسیون بین المللی راتأسیس نمایند ودرسال 1936 بینگام بازیهای المپیک دربرلین آلمان دراین زمینه فعالیت زیادی نمودند ولی با آغاز جنگ بین المللی دوّم و طغیان آن دراروپا اقدامات آنان متوقف شد. بطور کلّی تغییرات و پیشرفت والیبال را میتوان به سه دوره تقسیم نمود، دوره اوّل ازسال آغاز تا سال 1918 ، دوره دوّم ازسال 1919 تا سال 1946 و دوره سوّم ازسال 1947 به بعد که تغییرات و پیشرفت اساسی والیبال دردوره سوم صورت پذیرفته است.پس ازجنگ بین المللی دوّم، فعالیت های فراوان برای حرکت جدید به والیبا ل مجدداً آغاز شد و اولین مسابقه بین المللی درقاره اروپا بین دو کشور فرانسه و چکسلواکی درشهر پاریس برگزار گردید. پیگیری برای تأسیس فدراسیون بین المللی والیبال ادامه یافت. مذاکرات بین سه کشور فرانسه، چک و لهستان منتج به موافقت درجهت تشکیل کنگره ویژه برای تأسیس اتحادیه بین المللی والیبال گردید.
سرانجام درتاریخ آوریل 1947 کنگره ای با شرکت نمایندگان چهارده کشور ازسراسر جهان درپاریس برگزار و موافقت شد فدراسیون بین المللی والیبال (F.I.V.B ) تأسیس گردد که این فدراسیون درپاریس تشکیل شد وآقای پل لیبود ازکشور فرانسه بعنوان اولین رئیس فدراسیون بین المللی والیبال انتخاب شد. بزودی کشورهای زیادی درخواست عضویت خودرا برای پیوستن به فدراسیون بین المللی اعلام نمودند که امروز این فدراسیون حدود 217 کشور عضو دارد (سال 2000) و بیش از 200 میلیون نفر از مردم جهان والیبا ل بازی میکنند. اولین رئیس انتخابی فدراسیون بین المللی والیبال آقای پل لیبود ازکشور فرانسه تا سال 1984 ( یعنی 37 سا ل تمام) ریاست فدراسیون بی المللی را باقدرت برعهده داشت  وتوانست با کمک سایر اعضاء این فدراسیون را درردیف فعا ل ترین فدراسیونها، و والیبال را درزمره بزرگترین ورزشهای جهانی درآورد.پس ازتأسیس فدراسیون بین المللی، کمیته های مختلفی درداخل آن بوجود آمد و برنامه مسابقات رسمی بین المللی تنظیم و آغاز شد. درسال 1949 اولین دوره مسابقات جهانی والیبال برای مردان درپراگ و درسال 1952 دومین دوره مسابقات جهانی مردان و اولین دوره مسابقات جهانی زنان درمسکو برگزار شد. برنامه این مسابقات بطور منظم هرچهار سال یکبار تاکنون درکشورهای مختلف انجام شده است. درسال 1998 دوره چهاردهم مسابقات جهانی مردان باشرکت 24 تیم و دوره سیزدهم مسابقات جهانی زنان با شرکت 16 تیم درکشور ژاپن انجام یافت. (تیم ملی والیبال بزرگسالان ایران دراین مسابقات شرکت نمود) و بسبب اهمیتی که والیبال دربین ورزشها بدست آورد، درسال 1964 مسابقات والیبال مردان و زنان به برنامه بازیهای المپیک توکیواضافه شد که تاکنون (سال 2000) درنه دوره ازبازیهای المپیک برنامه های آن اهمیت خاصی انجام شده است.علاوه برمسابقات قهرمانی جهان و المپیک، مسابقات والیبال مردان و زنان درسراسر جهان با عنوانهای: جام جهانی، لیگ جهانی، قهرمانی اروپا، پان آمریکن، قهرمانی آسیا، بازیهای آسیائی، والیبال ساحلی، جهانی دانشجویان (یونیور سیاد). قهرمانی آفریقا، ارتشهای جهان، گراندپری زنان،  راه آهن های جهان، قهرمانی ناشنوایان، قهرمانی معلولین، پارالمپیک معلولین، قهرمانی

کشورهای عربی، چهارتیم برتر، جایزه بزرگ، ستاره ها و تورنمنت های بین المللی و دوستانه و غیره درگروه های سنی نوجوانان، جوانان و بزرگسالان بطور منظم انجام می شود.درتاریخچه والیبال جهان باید کشور ژاپن را بعنوان دگرگون کننده تکنیک ها، تاکتیک ها و آمادگی جسمانی دروالیبال معرفی نمود(دگرگون کننده درسرویس، ساعد، انواع تاس ها، توپ گیری و انواع آبشارهای سرعیت با پاس های کوتاه الف و ب و ترکیبی و به ویژه بدنسازی). انجمن والیبال ژاپن از سال 1961 فعالیت های بین المللی خودرا افزایش داد وتیم های ملّی زنان و مردان این کشور درکلیه مسابقات رسمی تحت نظر فدراسیون بین المللی و کنفدراسیون آسیائی شرکت نموده اند. مربی تیم ملّی والیبال مردان ژاپن آقای یاسوتاکاماتسودایرا با تنظیم یک برنامه 8 ساله و منطقی ازسال1965 تا 1972 توانست مدال طلای المپیک مونیخ را به سال  1972 برای کشور خود بدست آورد. ماتسودایرا یکی ازبزرگترین مردان والیبال جهان بحساب می آید وسمت هائی را با عنوان رئیس فدراسیون والیبال ژاپن، رئیس کنفدراسیون والیبال آسیا و نایب رئیس فدراسیون بین المللی و رئیس کمیته لیگ جهانی و الیبال داشته است. ایشان سهم بسزائی درپیشرفت والیبال جهان دارد.

دانلود مقاله ارزش یابی رویکرد اساسی درس تربیت بدنی

فرمت فایل : ورد قابل ویرایش

تعداد صفحات:20

فهرست مطالب:

ارزشیابی از درس
شیوه های ارزش یابی
چند نکته ی اساسی در ارزش یابی
ابزار اندازه گیری
شیوه نامه ارزشیابی درس تربیت بدنی دوره ابتدایی (دو نوبته)
مقدمه:
فصل اول: اهداف
فصل دوم: کلیات
فصل سوم: شیوه ارزشیابی درس تربیت بدنی برای پایه های دوم و سوم
فصل چهارم:
شیوه ارزشیابی درس تربیت بدنی برای پایه های چهارم و پنجم
شیوه نامه ارزشیابی درس تربیت بدنی دوره تحصیلی راهنمایی
مقدمه:
فصل اول: اهداف
فصل دوم: کلیات
فصل سوم: شیوه ارزشیابی درس تربیت بدنی
شیوه نامه ارزشیابی درس تربیت بدنی برای دوره تحصیلی نظری و مهارتی
مقدمه:
فصل اول: اهداف
فصل دوم: کلیات
فصل سوم: شیوه ارزشیابی درس تربیت بدنی (1)‌
فصل چهارم:
شیوه ارزشیابی درس تربیت بدنی (2) و (3)

ارزشیابی از درس

شیوه های ارزش یابی

رویکرد اساسی درس تربیت بدنی، فراهم کردن زمینه های ارتقای سطح آمادگی جسمانی و سلامتی دانش آموزان و ویژگی های شخصیتی مثبت از طریق فعالیت فردی و گروهی است و در این مهم حرکت به عنوان ابزاری جهت دست یابی به هدف عمل می کند.

بدیهی است ارزش یابی این درس، تحت تأثیر رویکرد آن قرار می گیرد. بدین معنا که ارزش یابی در درجه ی اول وسیله است که به طور مستمر بازخوردهایی را فراهم می آورد تا دانش آموزان از نقاط ضعف خود مطلع شوند و با دریافت راه حل های مناسب آموزشی، گام های مؤثری در زمینه ی دست یابی به سلامت جسمانی بردارند.

از طرف دیگر، بازخوردهای دریافتی به اصلاح روند آموزش و روش تدریس منجر می شود و به این ترتیب، ارزش یابی خود وسیله ای در جهت ارتقای سطح سلامتی است.

چند نکته ی اساسی در ارزش یابی

در درس تربیت بدنی اهداف مهارتی، جایگاه ویژه ای دارند و سهم قابل توجهی از اهداف کلی را به خود اختصاص می دهند.اهداف شناختی هرگز اهداف مهارتی را تحت الشعاع قرار نمی دهند و به عنوان پشتوانه ای نظری برای شفاف سازی مفاهیم کلیدی مرتبط با اهداف مهارتی عمل می کنند.برای دست یابی به اهداف شناختی و نگرشی، دو فرصت یادگیری فراهم می شود:

الف- دروس شناختی که فرصتی را برای تعامل بین دبیر و دانش آموزان و هم چنین دانش آموزان با یک دیگر درباره ی مفاهیم اساسی هم چون آمادگی جسمانی، مهارت های ورزشی، ایمنی در ورزش، بهداشت و تغذیه ی ورزشی و هدف های تربیت بدنی به شکل نظری فراهم می کند.

ب- دروس مهارتی که با محور قرار گرفتن دبیر محترم تربیت بدنی، رفتارهای دانش آموزان تحت نظارت قرار می گیرند و با یادآوری مباحث آموخته شده در کلاس دانشی، به شکل تذکر هدایت و مدیریت می شوند. زمان برگشت به حالت اولیه نیز فرصت مناسبی است که تذکرات به شکل مبسوط تر ارائه و عادات مناسب و شایسته جایگزین شوند.

پیش بینی مباحث آشنایی با هدف های تربیت بدنی در بخش هدف های شناختی بر نگرش فرد و تأمین اهداف نگرشی تأثیر مستقیم و مؤثری دارد.در حیطه های شناختی هدف اصلی آشنایی و درک مفاهیم اساسی تربیت بدنی و اصول قوانین است. به این ترتیب، مبنای ارزش یابی، سنجش محفوظات دانش آموزان نیست.ارزش یابی مستمر به دلیل فراهم کردن بازخوردهای دائمی باید مورد تأکید واقع شود.ارزش یابی صرفاً بخشی از کل برنامه ی آموزشی است و نباید فرآیند آموزش را تحت الشعاع قرار دهد. ارزش یابی مرتبط با بخش نگرشی در طول سال تحصیلی و به شکل ارزش یابی مستمر انجام می شود.نوع و روش ارزش یابی باید متناسب با یادگیرنده و کلاس باشد.ارزش یابی از سطح مهارت های ورزشی و فعالیت های جسمانی دانش آموزان معلول بسته به نوع معلولیت آنان تعدیل و ارزش یابی متناسب با سطح مورد انتظار انجام می شود.در مورد افرادی که با تشخیص و صلاحدید پزشک معتمد به هیچ وجه امکان انجام مهارت های ورزشی و فعالیت های جسمانی وجود ندارد، ارزشی یابی از بخش هدف های شناختی و فعالیت های خارج از کلاس به عمل می آید.

ابزار اندازه گیری

آزمون های مورد استفاده در درس تربیت بدنی عبارت اند از:‌

انواع آزمون های تشریحی، پرسش و پاسخ، چند گزینه ای و … برای حیطه ی شناختی.آزمون های استاندارد شده و آزمون های معلم ساخته ی آمادگی جسمانی.آزمون های استاندارد شده و آزمون های معلم ساخته ی مهارت های ورزشی.چک لیست عملکرد براساس رفتار مورد انتظار.مشاهده ی رفتار دانش آموز در حین انجام فعالیت در حیطه ی مهارتی.ارزش یابی شفاهی یا کتبی در حیطه ی شناختی.مشاهده ی رفتار دانش آموز در فعالیت های کلاسی در حیطه ی نگرشی.

روش ارزش یابی انواع ارزش یابی

در درس تربیت بدنی از دو نوع ارزش یابی مستمر و پایانی استفاده می شود.

شیوه نامه ارزشیابی درس تربیت بدنی دوره ابتدایی (دو نوبته)

مقدمه:

با عنایت به آیین نامة امتحانات دوره های ابتدایی و راهنمایی تحصیلی مصوب ششصد و پنجاه و سومین جلسه شورای عالی آموزش و پروش مورخ 17/6/79 و در جهت ایجاد هماهنگی در شیوه ارزشیابی درس تربیت بدنی در دوره ابتدایی شیوه نامه ارزشیابی آن به شرح ذیل تدوین و جهت اجرا در مدارس کشور ارائه می گردد.

فصل اول: اهداف

آگاه ساختن دانش آموزان و اولیای آنان از میزان پیشرفت تحصیلی و وضعیت جسمانی و بهداشت روانی آنان برابر با اهداف برنامه درس تربیت بدنی شناسایی ضعف های جسمانی، حرکتی و بهداشتی دانش آموزان و تلاش جهت تقویت آن ها.شناسایی استعدادها و علائق دانش آموزان به منظور راهنمایی آنان در فعالیت های ورزشی.

فصل دوم: کلیات

ماده 1 : نمره ارزشیابی مستمر با توجه به میزان مشارکت دانش آموزان در فعالیت های یادگیری،‌ نحوه اجرای مهارت های (بنیادی – ورزشی) آموزش داده شده و بررسی فعالیت های مرتبط با درس خارج از کلاس تعیین می شود.

ماده 2 : چنانچه دانش آموزی به علت مشکلات ویژه جسمی توانایی انجام بعضی از فعالیتهای عملی را نداشته باشد از امتحان آن بخش معاف و نمرة آن به سایر بخش های عملی که قادر به انجام آن می باشد اختصاص می یابد.